dziwiszenie

Niektórzy ironicznie i złośliwie mianem dziwiszenia określają zachowanie polegające na tym, że ktoś nie mówi o swoim udziale w czymś, co powszechnie uważa się za złe, bezprawne, niemoralne, ponieważ ta osoba zasłania się niepamięcią. Dziwiszenie polega na udawaniu, że nic się nie stało i wiąże się z pretensjami do innych ludzi, że pytają o rzeczy, o których dana osoba nie chce mówić. Dziwiszenie to inaczej dziwiszowanie.

Jest jeszcze opcja na "dziwiszenie": A dałby Pan se spokój... Tak dawno to było... I udajemy, że nic się nie stało. No, może jeszcze Dziwisz powoła swoją niezależną komisję, żeby ukoić stargane nerwy babć. (Źródło).

Esu, czy można rozjeżdżać biznes w drobny mak i nadal być prezesem? Czy można nie umieć w radio i zarządzać radiem? Słowo DZIWISZENiE pasuje tu jak ulał. KTo dziwiszy? RMN ofkors. Jaka to jest żenka, jprd. (Źródło).

Ktoś tu chyba pieniążków się nachapał, a teraz dziwiszenie, że niby nie ja, nie wiem, dajcie se siana. ([zasłyszane, Warszawa, rozmowa prywatna, listopad 2020 r.]).

Wyraz został utworzony od nazwiska byłego sekretarza Jana Pawła II – Stanisława Dziwisza, który był oskarżany przez media o nieetyczne zachowania (m.in. sprzyjanie duchownym – pedofilom, przyjmowanie od nich łapówek, ukrywanie informacji o pedofilii wśród polskich księży) i odpowiadanie na wszystkie zarzuty, że nic takiego nie miało miejsca, a on sam niczego nie pamięta.